Holy Mama in de Rode Hoed
﷽
Ik maakte een zorgvuldige selectie voor mijn kleding voor die avond. Ik koos mijn Parijse rode hoed, een vintage blazer uit de jaren '80 van het Japanse merk Matsuda, een eveneens Japanse broek van Comme des Garçons en een antieke Amazigh ketting uit 1899, afkomstig uit de regio Ajdir, de plek waar de allergrootste amazigh krijger heeft gewoond: Abdelkrim El Khattabi. Ik keek in de spiegel en zag: een vrouwelijke piraat.
In de film probeerde de kunstenaar aan de hand van zijn charismatische moeder en een handjevol bekende moslimfeministen erachter te komen waarom het zo slecht gaat met de moslimvrouw, ondanks het feit dat hij uit zijn directe omgeving zoveel sterke moslimvrouwen kende.
Ik was te laat en begon vanuit Amsterdam CS naar de Rode Hoed te rennen. Ik zette mijn routeplanner aan en rende door de grachtengordel totdat ik halverwege gebeld werd: Politie!
Ik had geen idee waarvoor ik gebeld werd en was een beetje geschrokken. "Mevrouw uw bankpas is gevonden!" Jezus, dacht ik bij mezelf, in mijn haast had ik mijn bankpas achtergelaten in de fotobooth. Ik had geen tijd om nog terug te rennen naar het station en zei dat ik later wel zou komen.
De Rode Hoed was vol met mensen. Ik wilde mijn hoed ophouden, maar uit respect voor de mensen achter mij deed ik hem af. Vrij snel zag ik bekenden. Een goede vriendin en haar moeder waren ook aanwezig in het publiek. Na een korte introductie werd vrij snel de film gedraaid. Een opeenvolging van interviews volgde, die af en toe werden onderbroken door surreële beelden van iemand in een burka. Veel was cliché en de film leek niet echt tot een diepgaand antwoord te komen. Het antwoord zou zich voor mij later die avond openbaren in mijn eigen ervaringen.
 |
| Vlnr.: Duitse vrouwelijke imam Seyran Ates & Shirin Musa |
Na de film mocht het publiek vragen stellen aan de dames uit het panel. Wat me opviel was een algeheel negatieve sfeer. Wat deze feministen ook deden het leek niet goed genoeg. De imam mocht volgens een bekeerlinge uit het publiek niet zonder hoofddoek bidden. Dat zou in strijd zijn met de islam. Iemand anders, een man van een islamitische homobeweging wijtte de imam dat ze niet solidair was met andere moslima's door zichzelf de eerste vrouwelijke imam te noemen. De imam kwam in het verweer door te zeggen dat ze dat nooit deed. Het was de interviewer die haar als zodanig introduceerde. Weer iemand anders verweet Shirin Musa een gebrek aan solidariteit met de Palestijnen door met Israëlische vrouwenorganisaties samen te werken. Geen enkele opmerking of vraag uit het publiek was positief. Dat maakte me bedroeft. Als we willen dat de moslimvrouw zich emancipeert dan moeten we de vrouwen steunen die achter de barricades durven te gaan. Ik wilde deze vrouwen die vaak hun eigen leven op het spel zetten om de moslimvrouw te helpen, een hart onder de riem steken. Ik was die hele avond schetsen aan het maken van de vrouwen en liet anderen hun vragen stellen. Ik dacht dat ik de tijd had en wilde niet haantje de voorste spelen. Toen ik klaar was met tekenen kwam ik echter tot de conclusie dat ik nù iets moet zeggen,
 |
| Vlnr.: Imam Seyran Ates, Shirin Musa & Fawzia Afzal-Khan |
iets positiefs en solidairs, maar een Nederlandse bekeerlinge was mij net voor. Ook haar vraag bleek negatief: kritiek over het bidden zonder hoofddoek van de imam.
Ik hoopte dat de gespreksleidster, Maaike Schoon, mij mijn vraag zou laten stellen. Ik was notabene de laatste die haar vinger opstak. Die ruimte gaf ze me echter niet. Mijn hersenen begonnen toen toeren te draaien. Moest ik nu beleefd zijn en blijven zitten of moest ik juist nu opstaan en een statement maken ? Ik was notabene dè eerste vrouwelijke imam uit Nederland, mèt Rode Hoed. Als ik zou blijven zitten dan zou niemand uit het publiek van mijn bestaan afweten. Daarnaast zou er niemand zijn die uit het publiek iets positiefs aan deze vrouwen gezegd zou hebben. Mijn hart bonkte in mijn keel toen ik opstond. Met het opstaan beantwoorde ik de vraag uit de film: 'waarom zijn moslimvrouwen zo sterk en toch onderdrukt ?'
In het begin deed de presentatrice alsof ik een storende factor was en probeerde door te gaan met het afscheid, tot ze doorhad dat ik niet zou stoppen. Ik EISTE nu mijn ruimte op. Een ruimte die ik niet vanzelfsprekend kreeg:
Ik bedankte en feliciteerde alle spreeksters. Ik dankte ze voor hun moed en voor hun sisterhood door voor andere vrouwen op te komen. Aan de Duitse imam vertelde ik dat ze alle recht heeft om zich de eerste vrouwelijke imam te noemen. De eerste ontvangt alle klappen, dan mag ze ook de titel dragen! Dat heeft niks met gebrek aan solidariteit te maken, dat zijn de feiten, ze is de eerste!
Er volgde een applaus.
Bij de borrel ging ik alle spreeksters langs. De imam had de meeste mensen om haar heen. Daarnaast werd ze ook nog omringd door bodyguards die mij niet de kans gaven om dichter bij de imam te komen. Ik deelde mijn kadotjes uit aan de andere spreeksters: Shirin
en Fawzia.
Al vrij snel hoorde ik dat de imam vertrokken was voor ik haar mijn kadotje kon geven. Ondanks dat ik samen met een vriendin en haar moeder hollend naar buiten rende: we waren de Duitse imam kwijt. Toen we de gepantserde wagen van de imam weg zagen rijden kwamen een aantal jonge dames uit het publiek op ons af. Nu was het mijn beurt om kritisch aan de tand gevoeld te worden. Toen het moment kwam dat de kritische vragen op waren volgde de onvermijdelijke stilte en afscheid.
Solidariteit kwam met name uit de oude hoek: oude feministen bedankten me voor mijn moed. Shirin Musa die in de film klaagde over het gebrek aan zusterschap werd door een groepje blanke mannen omringt en zat in een geanimeerd gesprek toen ik haar mijn kadotje aanbood. Ik kan me natuurlijk vergissen, maar ze maakte op mij niet de indruk geïnteresseerd te zijn in de eerste vrouwelijke imam van Nederland, toch nam ze beleefd haar kadotje in ontvangst, waarom ze weer verder ging met haar gesprek. Ook de Duitse imam deed geen moeite om mij te spreken voor ze vertrok. Ze werd geflankeerd door een meute mensen, maar ze had de moeite kunnen nemen om de eerste vrouwelijke imam uit Nederland ten minste een hand te geven. Je komt als vrouwelijke imam niet elke dag een collega tegen.
Ook de presentatrice die mij mijn vraag niet liet stellen handelde niet bepaald solidair. Maar met name het vrouwelijke publiek was niet solidair naar de moslimactivistes. De ene negatieve opmerking volgde de andere op. Solidariteit is dus zeker wel een belangrijke factor in het achterblijven van de emancipatie van de moslimvrouw. Maar het is niet de hoofdfactor. De hoofdfactor waarom de emancipatie van de moslimvrouw achterblijft is dat de moslimvrouw aardig wil zijn en niet opstaat om haar ruimte OP TE EISEN, maar zich schikt in de karige ruimte die anderen aan haar geven. Ik heb die avond besloten dat ik niet meer die moslimvrouw wilde zijn die zich schikt. Vanaf nu aan eis ik mijn ruimte en geef ik mijn solidariteit aan andere moslimvrouwen, los van het feit of dit wederkerig is of niet. You have to be the change you want to see in the world. En dat geld dus ook voor de moslimvrouw. Ik heb samen met een vriendin besloten dat we één dezer dagen de Duitse imam zullen bezoeken in haar Berlijnse moskee om haar alsnog haar gemiste kadotje te overhandigen. Ik zal voor de gelegenheid mijn Avant-Garde piraten-niqaab opdoen. Ik ben benieuwd of de moskeedeur voor ons geopend zal worden. Een vrouwelijke piraten-imam voor de deur hebben is wel het laatste waar een Duitse imam op zit te wachten.
 |
| Een niqaab is afgeleid van het Arabische 'Naqb' dat gat betekent. Een niqaab is dus een masker met twee gaten. Je zou kunnen zeggen dat het de masker van Zorro is. |
To be continued
Peace,
Salima El Musalima
Avant-Garde Imam
Contact: avantgardeimam@gmail.com
Tel: 06 38581991
<3 +1
ReplyDeleteSjoukran Habibi!
Delete